"Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων."
QRK- Πατέρα, με λαμβάνεις; Έλα να σου βάλω ένα ουισκάκι να τα πούμε. Διαβάζω για το φίλο σου...Τόσα χρόνια μετά, αξιώθηκα. Πατέρα, δεν είχα καταλάβει. Δεν είχα καταλάβει πόσα μου έλεγες. Δεν είχα καταλάβει πόσα ήθελες να μου πεις. Ήμουν μικρή, συγχώρεσε με...Πατέρα, Sierra-Oscar-Sierra. Περνάει η ζωή μου και δεν καταλαβαίνω πόσο μου λείπεις. Κάποτε της είχες πεί "Μη τη φοβάσαι αυτή, είναι Ήλιος". Προς το παρόν μένω όμως ο ιδανικός κι ανάξιος εραστής. Και μπροστά μου ένας ωκεανός αλήθειας, τον ορίζοντα του οποιόυ δε θα σχίσω ποτέ.
"Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει."
Φοβάμαι μπαμπούλη μου. Φοβάμαι ότι χάνω το τραίνο που μου έλεγες. Όμως σε έχω δίπλα μου συνέχεια. Σε βλέπω κάθε μέρα μέσα στα μάτια της. Κουκί ήταν κι έσκασε η μικρή. Έχει την καλοσύνη σου, τη γεναιοδωρία και την αυτοθυσία σου, το πεισμα και τον εγωισμό σου (ίσως βέβαια αυτό τον έχω λίγο παραπάνω εγώ). Μου δίνει τα λεφτά της να τα φυλάω, όπως έκανες κι εσύ στην αδερφή σου, όπως έκανε κι ο συνάδελφος σου στη δική του αδερφή, το πιστεύεις; Μοιάζετε τόσο τελικά εσείς οι ναυτικοί...
Δε σέβονται όμως, πατέρα, δε γνωρίζουν. Ούτε θα έχουν την τύχη να μάθουν ποτε. Έχουν αλλάξει. Έχουμε αλλάξει. Τα scroll down μας πήραν τα καλύτερα ταξίδια του μυαλού. Είμαστε αριστεροί, θεωρητικοί, γιατί φανταζόμαστε. Δε ζούμε. Εσείς ζήσατε. Τα βλέπεις άραγε πατέρα; Ίσως καλύτερα κιόλας που δεν είσαι εδώ γιατί εσύ κανέναν δε μισούσες στον κόσμο να σκοτώσεις... Για μαραμπού πηγαίναμε αλλά γίναμε κοράκια που κάνουν μόνο κύκλους πάνω από το ψοφίμι. Εβρίδες δε θα πιάσουμε ποτέ και το Αλγέρι θα μείνει μόνο το όνειρο κάποιου Ξένου...
Λοιπόν, ο φίλος σου, ο Henry Miller, ο Ελύτης (και τόσοι άλλοι), διαφορετικοί πολύ όλοι αλλά ένας κοινός παρονομαστής, συνοψίζουν μια διαπίστωση μου σε μια Ιδέα:
"Τρία πράματα στὸν κόσμο αὐτό, πολὺ νὰ μοιάζουν εἶδα.
Τὰ ὁλόλευκα μὰ πένθιμα σχολεῖα τῶν Δυτικῶν,
τῶν φορτηγῶν οἱ βρώμικες σκοτεινιασμένες πλῶρες
καὶ οἱ κατοικίες τῶν κοινῶν, χαμένων γυναικών.
Ἔχουνε μία παράξενη συγγένεια καὶ τὰ τρία
παρ᾿ ὅλη τὴ μεγάλη τους στὸ βάθος διαφορά,
μὰ μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατὶ τοὺς λείπει
ἡ κίνηση, ἡ ἄνεση τοῦ χώρου καὶ ἡ χαρά."
Είχατε που λες την Κίνηση, την Άνεση του χώρου και τη Χαρά. Και το ταξίδι που γεννά το όνειρο καθώς και το όνειρο που γεννά το ταξίδι. Είναι μια λωρίδα Mobius τα δυό, βλέπεις.
Και σήμερα τι έχουμε; Μέρες που περνούν γεμίζοντας ανάσες την απουσία. Και την απουσία σου.
Δε θέλω να σου πω άλλα προς το παρόν μη σε κουράσω. Δε θέλω να ταράξω τη γαλήνια πορεία σου σε όποια Ανδρομέδα διαβαίνεις τώρα. Μόνο να σου ζητήσω, την προσευχή μου, να έρχεσαι στον ύπνο μου. Να με γεμίζεις με το λευκό αφρό των κυμάτων, τα κραξίματα των μαραμπού, το ιώδιο στο στόμα μου μαζί με το πετρέλαιο της μηχανής στη μύτη μου, τη σιγή του ασυρμάτου. Τα δέντρα, το άσπρο του ασβέστη, τη φωνή σου που δε θυμάμαι πια, το παραπάνω φιλί που πάντα εύχομαι να σου είχα δώσει εκείνο το βράδυ πριν με καληνυχτίσεις...
"Χωρίς καπετάνιο ξεκινάει το καράβι, χωρίς μαρκόνι όχι."
Λόγια δικά σου. Καπετάνιος λοιπόν δεν υπάρχει, μόνο τα σήματα.
Αν μου επιτρεπόταν μια τελευταία ευχή θα ήταν να σε βρούμε σε κάποια συχνότητα του ασυρμάτου. Να μας στείλεις τις συντεταγμένες να μη γκρεμιστούμε σε ύφαλο. Να μας οδηγήσεις στο λιμάνι που ξεκουράζονται οι ταξιδιώτες των αφρισμένων θαλασσών και των θολών οριζόντων...
Καληνύχτα πατέρα.
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων."
QRK- Πατέρα, με λαμβάνεις; Έλα να σου βάλω ένα ουισκάκι να τα πούμε. Διαβάζω για το φίλο σου...Τόσα χρόνια μετά, αξιώθηκα. Πατέρα, δεν είχα καταλάβει. Δεν είχα καταλάβει πόσα μου έλεγες. Δεν είχα καταλάβει πόσα ήθελες να μου πεις. Ήμουν μικρή, συγχώρεσε με...Πατέρα, Sierra-Oscar-Sierra. Περνάει η ζωή μου και δεν καταλαβαίνω πόσο μου λείπεις. Κάποτε της είχες πεί "Μη τη φοβάσαι αυτή, είναι Ήλιος". Προς το παρόν μένω όμως ο ιδανικός κι ανάξιος εραστής. Και μπροστά μου ένας ωκεανός αλήθειας, τον ορίζοντα του οποιόυ δε θα σχίσω ποτέ.
"Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει."
Φοβάμαι μπαμπούλη μου. Φοβάμαι ότι χάνω το τραίνο που μου έλεγες. Όμως σε έχω δίπλα μου συνέχεια. Σε βλέπω κάθε μέρα μέσα στα μάτια της. Κουκί ήταν κι έσκασε η μικρή. Έχει την καλοσύνη σου, τη γεναιοδωρία και την αυτοθυσία σου, το πεισμα και τον εγωισμό σου (ίσως βέβαια αυτό τον έχω λίγο παραπάνω εγώ). Μου δίνει τα λεφτά της να τα φυλάω, όπως έκανες κι εσύ στην αδερφή σου, όπως έκανε κι ο συνάδελφος σου στη δική του αδερφή, το πιστεύεις; Μοιάζετε τόσο τελικά εσείς οι ναυτικοί...
Δε σέβονται όμως, πατέρα, δε γνωρίζουν. Ούτε θα έχουν την τύχη να μάθουν ποτε. Έχουν αλλάξει. Έχουμε αλλάξει. Τα scroll down μας πήραν τα καλύτερα ταξίδια του μυαλού. Είμαστε αριστεροί, θεωρητικοί, γιατί φανταζόμαστε. Δε ζούμε. Εσείς ζήσατε. Τα βλέπεις άραγε πατέρα; Ίσως καλύτερα κιόλας που δεν είσαι εδώ γιατί εσύ κανέναν δε μισούσες στον κόσμο να σκοτώσεις... Για μαραμπού πηγαίναμε αλλά γίναμε κοράκια που κάνουν μόνο κύκλους πάνω από το ψοφίμι. Εβρίδες δε θα πιάσουμε ποτέ και το Αλγέρι θα μείνει μόνο το όνειρο κάποιου Ξένου...
Λοιπόν, ο φίλος σου, ο Henry Miller, ο Ελύτης (και τόσοι άλλοι), διαφορετικοί πολύ όλοι αλλά ένας κοινός παρονομαστής, συνοψίζουν μια διαπίστωση μου σε μια Ιδέα:
"Τρία πράματα στὸν κόσμο αὐτό, πολὺ νὰ μοιάζουν εἶδα.
Τὰ ὁλόλευκα μὰ πένθιμα σχολεῖα τῶν Δυτικῶν,
τῶν φορτηγῶν οἱ βρώμικες σκοτεινιασμένες πλῶρες
καὶ οἱ κατοικίες τῶν κοινῶν, χαμένων γυναικών.
Ἔχουνε μία παράξενη συγγένεια καὶ τὰ τρία
παρ᾿ ὅλη τὴ μεγάλη τους στὸ βάθος διαφορά,
μὰ μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατὶ τοὺς λείπει
ἡ κίνηση, ἡ ἄνεση τοῦ χώρου καὶ ἡ χαρά."
Είχατε που λες την Κίνηση, την Άνεση του χώρου και τη Χαρά. Και το ταξίδι που γεννά το όνειρο καθώς και το όνειρο που γεννά το ταξίδι. Είναι μια λωρίδα Mobius τα δυό, βλέπεις.
Και σήμερα τι έχουμε; Μέρες που περνούν γεμίζοντας ανάσες την απουσία. Και την απουσία σου.
Δε θέλω να σου πω άλλα προς το παρόν μη σε κουράσω. Δε θέλω να ταράξω τη γαλήνια πορεία σου σε όποια Ανδρομέδα διαβαίνεις τώρα. Μόνο να σου ζητήσω, την προσευχή μου, να έρχεσαι στον ύπνο μου. Να με γεμίζεις με το λευκό αφρό των κυμάτων, τα κραξίματα των μαραμπού, το ιώδιο στο στόμα μου μαζί με το πετρέλαιο της μηχανής στη μύτη μου, τη σιγή του ασυρμάτου. Τα δέντρα, το άσπρο του ασβέστη, τη φωνή σου που δε θυμάμαι πια, το παραπάνω φιλί που πάντα εύχομαι να σου είχα δώσει εκείνο το βράδυ πριν με καληνυχτίσεις...
"Χωρίς καπετάνιο ξεκινάει το καράβι, χωρίς μαρκόνι όχι."
Λόγια δικά σου. Καπετάνιος λοιπόν δεν υπάρχει, μόνο τα σήματα.
Αν μου επιτρεπόταν μια τελευταία ευχή θα ήταν να σε βρούμε σε κάποια συχνότητα του ασυρμάτου. Να μας στείλεις τις συντεταγμένες να μη γκρεμιστούμε σε ύφαλο. Να μας οδηγήσεις στο λιμάνι που ξεκουράζονται οι ταξιδιώτες των αφρισμένων θαλασσών και των θολών οριζόντων...
Καληνύχτα πατέρα.
